หมวดธรรม

ธรรมะของยายนะ รับศึกได้เป็นร้อย เรื่องนี้ไม่มีใครเข้าใจ แต่ตัวยายเองเข้าใจดีว่า อะไรเป็นอะไร เหตุที่ได้ปฏิบัติธรรมมามาก และหวังพึ่งธรรมะในตัวเอง ถึงเอาตัวรอดได้อย่างนี้

พวกเราอย่าน้อยใจ เราต้องเข้าใจว่า หลวงพ่อมีงานมาก ไม่ได้มาโอ๋ *พวกเรา ยายไม่ชอบให้ใครมาโอ๋เลย แต่คนบางพวกแก่งแย่งชิงดีกัน อะไร ๆ ก็อยากให้หลวงพ่อโอ๋ แย่งกันไปแย่งกันมา ธรรมะก็เลยไม่ก้าวหน้า ๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๒๕ * โอ๋ ในความหมายของคุณยายหมายถึง การเอาอกเอาใจ

ทำสมาธิ สัมมาอรหัง ก็ได้บุญแล้ว การได้ธรรมกายไม่ใช่ของง่าย ๆ ใจเรามันวิ่งไปทั่วรอบโลก ต้องดึงมันเข้ามา ให้หยุดให้นิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกาย เหนือสะดือ ๒ นิ้ว เรื่องอื่นอย่าไปคิด ทิ้งมันไปให้หมด พอใจหยุดใจนิ่ง มันก็จะสว่างในท้อง ทำใจให้หยุดให้นิ่ง นึกถึงองค์พระให้ใส

หยุด เท่านั้นคือตัวสำเร็จ สำเร็จหมดทั้งทางโลก ทางธรรม ทางโลก เขาอยากไปไหน ๆ ไปเร็ว ๆ ก็ต้องขึ้นรถไป ขึ้นเครื่องบินไป แต่ทางธรรมต้อง ?หยุด? ถ้าไม่หยุด ไปไม่ได้ ยิ่งหยุดเท่าไร ก็ไปเร็วเท่านั้น เหมือนเรื่ององคุลีมาล ที่หลวงพ่อท่านเทศน์ องคุลีมาลจะวิ่งไปตัดนิ้วพระพุทธเจ้า เพื่อให้ได้นิ้วครบ ๑,๐๐๐ นิ้ว จะได้เป็นเจ้าโลก วิ่งไปก็ร้องว่า ?สมณะหยุด สมณะหยุด? พระพุทธเจ้าตรัสตอบว่า ?สมณะหยุดแล้ว ท่านสิยังไม่หยุด? ?หยุด? คำนั้นแหละ คือตัวสำเร็จ หยุดตัวนี้แหละ คือ ใจท่านหยุดแล้ว ถ้าใจไม่ หยุดก็ไม่ถึงธรรม ธรรมทุกอย่างมีอยู่ในตัวเรา จะถึงได้ต้องทำใจให้หยุด…

ทั่วแสนโกฏิจักรวาล อนันตจักรวาล ไม่มีใครช่วยเราให้พ้นทุกข์ได้หรอก นอกจากธรรมะเท่านั้น เกาะธรรมะให้แน่น ๆ นะ แค่เห็นแสงสว่างเพียงแวบเดียว บุญก็มากมายมหาศาล เป็นฟ้าครอบเชียวนะ เวลายายนั่งธรรมะ ใจยายก็จรดที่ศูนย์กลางกาย ผ่านกายต่าง ๆ เข้าไปเรื่อย ๆ จนถึงพระนิพพาน แล้วใจก็ไปติดที่โน่น จะไปดูอะไรก็ได้ กิเลสก็ไม่มี แต่พอยายจะพูดกับใคร ยายก็ถอนใจมาจดจ่อกับคนที่ยายจะพูดด้วย ใจมันก็หยาบ อายตนะหยาบก็เกาะ กิเลสมันก็เกาะ คนที่แต่งงานใจมันต้องหยาบ จึงคิดจะแต่ง เมื่อใจหยาบ อายตนะหยาบมันเกาะ ไม่ยากหรอกที่จะได้ธรรมะ ถ้ารักธรรมะจริง ไม่ต้องไปนึกถึงคนอื่น ให้นึกแค่ตัวเอง เพราะว่าไม่มีใครช่วยเราได้ ศาสนาพุทธมีเพียง ๓ อย่าง คือปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ…

ชีวิตนี้เกิดมาสร้างบารมี ต้องพยายามทำความดีให้เต็มที่ ถ้าต้องการจะสร้างบารมีให้ได้ดีจริง ๆ ต้องติดธรรมะ อย่าติดบุคคล แล้วจะสร้างบารมีไปได้ตลอด จะนำความเจริญมาสู่ตัวเองและหมู่คณะด้วย ให้มีสติสอนตัวเองอยู่เสมอ ถ้าติดบุคคลแล้ว จะสร้างบารมีไปไม่ได้ตลอด จะเดือดร้อนในภายหลัง ทั้งตัวเองและหมู่คณะด้วย ถ้าติดธรรมะมีธรรมะเป็นที่พึ่ง จะชนะมิจฉาทิฐิได้ เพราะจะได้บุญที่สะอาดบริสุทธิ์ติดตัวไปทุกวัน จำเอาไว้ให้ดี แล้วเอาไปปฏิบัตินะ ยายอายุมากแล้ว แก่เข้าไปทุกวัน เมื่อยังมีแรงพูด ก็จะสอนไปเรื่อย ๆ ขอให้นำไปปฏิบัติ จะได้เอาตัวรอด ๑๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๒๓

การนั่งธรรมะ ก็เหมือนกำปั้นทุบขี้ดิน เพราะว่าอะไร ๆ ทุกอย่างก็ต้องอาศัยดิน จะมีบ้านก็ต้องอาศัยดิน จะเหาะไปได้ก็ต้องไปจากดิน จะเห็นได้ว่าดินเป็นสิ่งสำคัญมาก ดังนั้นเวลาเราปฏิบัติธรรม อย่านึกว่าเราจะไม่รู้ไม่เห็น จะทำไม่เป็นอย่างคนอื่นเขา อย่าไปคิดอย่างนั้น เราต้องคิดว่า ทุกคำภาวนาว่า สัมมาอรหัง สัมมาอรหัง สัมมาอรหัง นั้นเราได้บุญทุกคำ สัมมาอรหัง ทีไรก็ได้บุญทุกที หลับตาทีไรก็ได้บุญทุกที เหมือนเราเอากำปั้นทุบขี้ดิน ทุบทีไรก็ถูกทุกที อยู่ทางธรรม อย่าประมาท ต้องทำไปเรื่อย ๆ ทำไปไม่ต้องกลัว ใครเขาจะด่า ใครเขาจะว่า ใครไม่พอใจก็ช่างเขา ให้นึกว่าเราทำให้พระพุทธเจ้าท่านพอใจก็พอแล้ว ทำไปเรื่อย ๆ นึกว่า สำเร็จ สำเร็จ ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะสำเร็จ ๑๙ มกราคม…

ในชีวิตของเรา ต้องมีความเพียรที่จะนั่งธรรมะให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป สมัยก่อนยายยังไม่เห็นธรรมะ ก็พยายามนึกทั้งเดิน และนั่ง พอทำไป ทำไป ใจก็หยุด เข้าถึงธรรมได้ การเข้าถึงธรรมะนี่แหละ เป็นหน้าที่ที่สำคัญที่สุด ๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๒๕

การนั่งธรรมะเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต เราต้องคิดอยู่เสมอว่า ต้องเข้าถึงธรรมะให้ได้ เพราะเป็นเรื่องที่สำคัญจริง ๆ เราต้องหมั่นนึกถึงบ่อย ๆ ทุก ๆ เวลา ไม่ว่าเราจะเดิน ขับรถ หรือทำอะไรก็ตาม เมื่อมีเวลาก็ให้นึกถึงให้มาก ๆ เหมือนอย่างยาย เมื่อยังไม่เห็นธรรมะ ก็พยายามนั่ง ขยันนั่ง จนเห็นธรรมะ จากเห็นธรรมะได้ ก็ไปขาดรู้* ได้ ธรรมะยายจึงก้าวหน้า เพราะยายนั่งจริง ๆ การปฏิบัติธรรมเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ถ้าเราไม่หาความสุขในชาตินี้ ชาติหน้าก็หาไม่พบ ถ้าจะพบก็ต้องพบในชาตินี้ เมื่อก่อน ยายนั่งสมาธิกลางวัน ๖ ชั่วโมง กลางคืน ๖ ชั่วโมง เดี๋ยวนี้ยายแก่แล้ว อายุ ๘๔…

มาอยู่วัดปากน้ำ ทำวิชชากับหลวงพ่อ ยายไม่ได้หนีไปไหนเลย คนอื่นเขากลับบ้านบ้าง เดี๋ยวไปโน่น ไปนี่บ้าง แต่ยายห่วงธรรมะ รักธรรมะ ไม่เคยหนีไปไหนเลย คนอื่นจึงรู้ไม่เท่ายาย ๕ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๒๒

คนอวดรู้มัวแต่สู้กัน คนที่รู้จริงไม่ต้องอวดกับใคร จึงชนะในที่สุด ๑๗ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๒๓

ลูกศิษย์วัดมาขอธรรมะจากคุณยาย ท่านจึงสอนว่า ไม่ว่าใครจะว่ายาย เถียงยาย หรือทะเลาะกับยาย จะเป็นลูกศิษย์ใกล้ชิด หรือเป็นผู้ใหญ่กว่า เวลามีอารมณ์ก็ว่ายาย ต้องอย่างนั้น อย่างนี้สิ ยายจะเงียบ ยอมแพ้เขาไปก่อน ให้เขาพูด ๆ และว่าไป ยายจะเอาชนะทุกคนด้วยความเงียบก่อน เขาพูดไป พอเหนื่อย ก็หยุดเอง ปล่อยให้เขาโกรธ มีอารมณ์ว่าไปคนเดียว ยายเงียบอย่างเดียว ยายเอาชนะทุกคนแบบนี้มาทั้งนั้น ยายนิ่งเงียบ ดิ่งธรรมะดูภายใน แล้วยายก็ชนะ ๑๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๓๔