หมวดปกิณกะธรรม

พวกเราจำคำพูดของยายไว้ให้ดีนะ อะไรที่มันไม่ดีน่ะ ให้พยายามเลิกทำซะ ชาตินี้เราเลิกทำได้ เราก็จะไม่มีไอ้ที่มันไม่ดี ไม่ดี พยายามเลิกทำนะ ถ้าใครไม่ทำ ชาติหน้ายายระลึกชาติได้ จะไปดูว่า นี่ ๆ ไอ้เจ้านี่นะ ยายสอนให้มันเลิกทำไม่ดี มันไม่เลิก มันถึงได้เป็นอย่างนี้ ๑๘ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๒๔

เออ! ทำอย่างนี้แหละดี เรารู้จักเก็บ รู้จักทำ ทำให้น้อง ๆ ดูเป็นตัวอย่าง ตอนหลังถ้ายายไม่อยู่แล้ว เราก็สอนน้อง ๆ ต่อไป คนที่จะมาทีหลังน่ะมี จะให้ยายมาบอกมาสอนอยู่ตลอดไปก็ไม่ได้ เราทำถูก เราก็คอยบอกคนมาใหม่ เราเป็นแบบพิมพ์ที่ดีให้คนอื่น เหมือนที่ยายเคยเป็นมาแล้วนะ เวลายายไม่อยู่แล้ว เราก็คอยบอกคนอื่นต่อไปนะ เราทำไปด้วย เราคอยบอกน้อง ๆ ทำไปด้วย ๑๘ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๒๔

วันนี้ มีคนมาถามยายว่า ทุกวันนี้ ยายมีทุกข์บ้างไหม ? ยายตอบว่า ?ไม่มี? เพราะยายคิดแต่เรื่องดี ๆ มาตลอด เรื่องไม่ดี ยายไม่เคยคิดถึงเลย ตื่นขึ้นมาก็คิดแต่เรื่องดี ๆ ก่อน เรื่องไม่ดีไม่ติดในใจยายเลย ยายสั่งสมแต่ความดี คิดดี มาเรื่อย ๆ ถ้าเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ก็รบไปเพื่อส่วนรวม แต่ไม่ได้ เก็บเอามาคิด ที่เห็นพูดบ่นคนอื่น ก็เพื่อประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นแก่ส่วนรวม เมื่อเรื่องผ่านไปแล้ว ก็ไม่ได้เก็บเอาเรื่องเหล่านี้มาคิดเลย พอนั่งธรรมะก็ทิ้งทุกอย่าง ดิ่งธรรมะอย่างเดียว จึงมีแต่ความสุข ๒๘ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๕

ถ้ามาที่นี่ คิดจะมาเอาบุญจริง ๆ ไม่มีวันตกกระป๋องหรอก แต่ถ้ามาแล้วอยากเด่น อยากดัง อยากเอาหน้า มีชื่อเสียง บ้ากาม ก็ต้องตกกระป๋องไป ใครไม่รู้ แต่ยายรู้จักตัวยายดี ยายถึงรู้จักพวกเราทุกคน เรายายก็รู้จัก ยายรู้จักตัวเองดี รู้ทั้งอดีตว่า ยายทำอะไร ๆ มา ปัจจุบันทำอะไร ถึงอนาคตยายจะได้อะไร ทะลุถึงพระนิพพานโน่น ยายรู้หมดแล้ว สมบูรณ์แล้ว ทางพ้นทุกข์ของยาย ยายเห็นแล้ว แต่ยายจะมาเกิดอีก กิเลสมันยังไม่หมด แต่มันเบาบาง ลงมาเกิดล้างกิเลสอีก ยายเงียบมาตลอด ยายเป็นแบบพิมพ์ที่ดี พระที่นี่ท่านเลยชอบเงียบ ๒๑ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๒๔

สมัยยายเป็นเด็กอายุ ๑๐- ๑๒ ขวบ มีอยู่วันหนึ่ง พ่อยายกินเหล้าเมา พ่อเขาเป็นคนจน นอนใต้ถุน แม่เป็นเศรษฐี นอนบนบ้านกับลูกอีก ๙ คน พ่อบ่นพึมพำ แม่เลยว่าพ่อว่า ไอ้นกกระจอก มันเป็นปมด้อยของพ่อที่จน พ่อโกรธ และถามลูก ๆ ว่า ได้ยินไหมแม่เอ็งว่าพ่อ ลูกคนอื่นเงียบ แต่ยายไม่รู้เรื่อง เลยพูดออกไปว่า แม่เขาไม่ได้ว่าพ่อหรอก พ่อยายเลยแช่งว่า ให้หูหนวก ๕๐๐ ชาติ ยายกลัวจริง ๆ นะ เมื่อวันที่พ่อตาย ยายออกไปดูทุ่งนา พอกลับมาเขาก็ว่า พ่อยายตายแล้ว ลูกทุกคนได้ขออโหสิกรรม แต่ยายไม่ได้ขอ ยายนึกแต่ว่า ยายต้องหูหนวกแน่…

ต้องรู้จักวางแผนให้ดี ดูแต่ยายเองก็รู้จักวางแผนของยายได้ตลอดหมด ทำนาก็รู้จักวางแผน วางแผนจนคิดว่าทำทุกอย่างได้หมด ยายทำมาตลอดเวลา เวลาอยู่บ้าน ยายเก่งงานมาก วางแผนตั้งแต่ทางบ้านยังเป็นหนี้เขาอยู่ จนกระทั่งมีเงินมีทอง หมดหนี้หมดสินเขาได้ พอเห็นทางบ้านอยู่ได้ พอจะช่วยตัวเองได้แล้ว ก็วางแผนจะเข้าวัด คิดจะไปตามหาพ่อ อย่างที่เคยอ่านในหนังสือ ?เดินไปสู่ความสุข? นั่น ตอนนี้คิดจะเข้าวัดแล้ว พอมาอยู่กับคุณนายเลี้ยบ ก็วางแผนของตัวเองเป็นอย่างดี ทำงานทุกสิ่งทุกอย่างเรียบร้อยหมด เป็นหูเป็นตาแทนได้ ตอนนี้ก็ไปวัดปากน้ำ ไปเจอคุณยายทองสุข สำแดงปั้น แล้วยังไม่เห็นธรรมะ ไป ๆ มา ๆ พอเห็นธรรมะ ก็เข้าวัดเลย ตอนนั้นต้องออกอุบายว่า จะขอกลับบ้าน ถึงออกมาได้ ไม่เช่นนั้นเขาไม่ให้ออกมา ต้องโกนหัวหนีออกมา ช่วยกันกับคุณยายทองสุข พอเข้าวัดได้เท่านั้น เรื่องข้างนอกทิ้งหมด…

เออ! ขอให้เจริญ ๆ อย่าไปไหนเลยนะ ใครเขาว่าที่ไหนดี ก็ช่างเขาเถอะ เราปักหลักรากแก้วอยู่ที่นี่แหละ ปักรากแก้วของเราอยู่ที่ศูนย์พุทธจักรฯ นี่แหละ ๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๒๔

เราจะชวนเขาไปสวรรค์ เราก็ต้องชวนเขามาวัด นี่เขาชวนเราออกไปข้างนอก ให้เขาฉุดเราลงคลองนี่ เมื่อตอนสมัยยายอยู่วัดปากน้ำ ยายก็ต้องไปกินข้าวบ้านโน้นบ้านนี้ หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านเตือนยายว่า ?ลูกจันทร์ กินข้าวพ่อคนเดียว เป็นหนี้บุญคุณพ่อคนเดียวไม่พอหรือ ทำไมต้องไปกินข้าวชาวบ้าน? ตั้งแต่นั้นมา ยายเลยเลิกไปกินข้าวบ้านคนอื่น พระที่วัดก็เหมือนกัน เมื่อจะรับนิมนต์นอกวัด ยายก็บอกว่า ?ท่านบวชเป็นพระแล้ว ทำไมไม่ชวนคนเข้าวัดจะ ออกนอกวัดทำไม ถ้าคนเขาศรัทธาเขาก็เอามาถวาย แต่ถ้าเราออกไปข้างนอก คนเขาจะเอามาถวายที่วัดทำไมกัน? ๑๐ มกราคม พ.ศ. ๒๕๒๔

คนส่วนมากไม่รู้จักยาย ยายเป็นคนที่ไม่น้อยใจอะไรเลย ยายสอนตัวเองตลอดเวลาว่า ตัวเราเองจะโง่ หรือฉลาด ไม่รู้หนังสือ จะยากดีมีจนอะไร ก็ช่างมันเถิด ในเมื่อเราเกิดมาแล้ว คิดแต่ว่า เกิดมาแล้วมีหน้าที่จะต้องทำความดี ให้มาก ๆ ภพชาติต่อไปเบื้องหน้าจะได้แต่ของดี ๆ ของไม่ดีอย่าได้รู้จักเลย คิดแต่ว่า ปัจจุบันจะทำดี เพื่ออนาคตจะได้ของดี ๆ เรื่อยไป อดีตผ่านมาแล้ว ไม่เคยเก็บมาคิดเลย คิดแต่ว่า ปัจจุบันจะต้องทำให้ดีที่สุด เหมือนอย่างเมื่อยายเป็นชาวนา ยังไม่ได้เข้าวัด ยายมีเพื่อนมากมาย แต่พอเข้าวัดแล้ว ยายก็คิดอย่างเดียวว่าจะเอาธรรมะ อย่างอื่นไม่ได้คิดเลย เพื่อนมาก ๆ ก็ไม่ได้คิดถึง พอยายอยู่ในโรงงานทำวิชชา หลวงพ่อวัดปากน้ำใช้ให้ทำวิชชา ก็คิดอย่างเดียวว่า จะทำหน้าที่ให้สมบูรณ์ คือ หลวงพ่อถามอะไรมา…

เวลาทำอะไรพลาด อย่าคิดนำไปก่อน เพราะว่าเมื่อคิดนำไปแล้ว มารจะเข้าแทรกผังให้เราคิดได้เป็นเรื่องเป็นราวทันที ยิ่งคิด ยิ่งมีผลเสียแก่ตัวเราเอง พยายามทำใจให้อยู่ที่ศูนย์กลางกายไปเรื่อย ๆ จะดีกว่า เพราะปกติ เมื่อผิดพลาด หรือมีอุปสรรคเกิดขึ้น คนเรามักคิดนำไปก่อน คิดท้อแท้ คิดหดหู่ คิดท้อถอย คิดแต่ในทางไม่ดี ถ้าคิดอย่างนี้แล้วใจจะตก มารจะแทรกผังสำเร็จใส่ทันที ทำให้เรื่องที่ยังไม่มีอะไร กลับกลายเป็นเรื่องร้ายทันที ยิ่งคิดจะยิ่งเสีย ฉะนั้นเมื่อเกิดเรื่อง ให้เราทำใจหยุดที่ศูนย์กลางกายอย่างเดียว แล้วจะสามารถแก้ไขได้ ๒๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๑๙

ยายต้องเอาชีวิตเข้าแลกกับการสร้างศูนย์พุทธจักรฯ กว่าจะสร้างเสร็จ พอเกือบเสร็จยายก็ล้มเจ็บ เจ็บคราวนี้แทบเอาชีวิตไม่รอด ยายต้องเอาตัวเองเหมือนกับจุ่มอยู่ในบุญตลอด เวลา ถึงรอดได้ ถ้าเป็นผู้เฒ่าคนอื่น คงเป็นขี้เถ้าไปแล้ว ตอนนี้ยายก็หายแล้ว แต่ก็สบายแบบคนแก่นะแหละ ๒๖ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๒๖

พอยายมาอยู่ที่ศูนย์พุทธจักรฯ ยายมุ่งหวังอย่างเดียวคือ ให้เป็นที่สะอาดบริสุทธิ์ เป็นแหล่งบุญกุศล ให้ทุกคนได้ปฏิบัติธรรม ได้มีความบริสุทธิ์ติดตัวไปมาก ๆ