หมวดความไม่ประมาท

คุณยายสอนสาธุชนที่มาวัดครั้งแรกว่า ควรเข้าวัดตั้งแต่เรายังเป็น ๆ อยู่ ยังไง ๆ เราก็ต้องเข้า พ่อแม่รักลูกแค่ไหน ลูกตายก็ยังต้องเอาเข้าวัด ลูกรักพ่อแม่มากแค่ไหน พอตายก็ต้องหามเข้าวัด เราควรเข้าวัดตั้งแต่เรายังรู้เรื่อง ยังแข็งแรง ถ้ารอให้แก่แล้วค่อยเข้า ก็จะเข้าไม่ไหว ไม่มีแรง คนเราตายแล้วไม่สูญ คนทำความดีพอจะละโลก ถ้าจิตคิดถึงเรื่องดี ๆ ก็ไปสวรรค์ บางคนทำความชั่ว พอจะละโลก จิตจะไปเกาะเรื่องที่ไม่ดี ก็ไปตกนรก บางคนบาปไม่ทำ กรรมไม่สร้าง พอละโลกก็ท่องเที่ยวอยู่ในโลก ๑๐ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๓๔

คุณย่าท่านหนึ่งอายุ ๘๐ ปี เป็นผู้ใหญ่ใจบุญ มีลูก ๕ คน มากราบเรียนคุณยายว่า ลูกชายคนเล็กไม่เชื่อฟัง ทำให้เสียใจ คุณยายสอนว่า เสียใจทำไม เขาโตแล้ว บินได้ เขาก็ไปตามทางของเขา สมัยยายอยู่บ้านนครชัยศรี เลี้ยงแมว แมวมันออกลูกมา ๕ ตัว ยายเลี้ยงลูกมันจนโตแล้วมันก็ไป ยายพิจารณาว่า… อ๋อ ! ไอ้หมาแมวนี่ มันก็คน มันเกิดมาใช้กรรม นกเวลามันฟักไข่ พอลูกมันบินได้ มันก็บินไป คุณน้าอายุมากแล้ว เราต้องเตรียมตัวแล้ว เราต้องทำบุญ ตายแล้วเราเอาอะไรไปไม่ได้ ทำบุญก็เอาบุญติดตัวไป ทำบาปก็ได้บาปติดตัวไป ๒๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๔