คำสอนยาย

คุณยายสอนสาธุชนที่มากราบของบารมีว่า คนเราจะสร้างบารมี ต้องต่อสู้ ต้องอดทน ๑๗ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๓๔

ถ้ากลัวจะตามยายไม่ทัน ต้องรีบทำให้บริสุทธิ์ที่สุด ต้องมีความเพียร และความอดทน ๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๒๓

อดทนอีกชาติเดียว อะไรจะเกิดขึ้น ยายก็ทนได้ อดทนเป็นภพชาติสุดท้าย ต่อไปไม่เป็นอย่างนี้อีกแล้ว ไว้งานเสร็จแล้วรู้กันว่า ใครเป็นใครรู้กันหมด ใครสะอาดบริสุทธิ์มากน้อยแค่ไหน ตัวยายเอง ยายไม่มีปมด้อย…

ยายมาคิดดูว่า ในอดีตชาติใดชาติหนึ่ง เราคงเคยทำสิ่งที่ไม่ดีไว้ แล้วถูกพญามารบังคับให้มีผลมาถึงปัจจุบัน ทำให้ตกเป็นบ่าวเป็นทาสพญามาร ถูกเขาสับเขาโขกเอาอย่างนี้ ที่เขาใช้ให้ไปทำไม่ดีนั้นน่ะ เขาสับเขาโขกเอาละ เมื่อรู้แล้วว่า ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย…

ทุกอย่าง ใครจะสับจะโขกอย่างไร ยายยอมแพ้เขาแต่ข้างนอก ข้างในไม่ยอมแพ้ พอถึงสุดท้ายก็ชนะทุกอย่างทั้งหมด เป็นอย่างนี้เรื่อย ๆ ทุกเรื่อง ข้างในยายสู้ สู้ถึงที่สุด…

เมื่อเกิดเรื่องหนัก ๆ กับยายทุกครั้ง ยายจะอยู่ในธรรมะมาก ๆ ยิ่งอยู่ในธรรมะมาก ใจยิ่งใส ใจยิ่งใสก็ยิ่งดิ่งวิชชาได้ละเอียดมากขึ้น ยายจะไม่โกรธตอบคนที่โกรธยาย แต่ยายจะมองต้นตอที่ทำให้เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น…

ตั้งแต่ยายเข้าวัดมา มีคนดูถูกมากมาย แต่ที่ยายก้าวขึ้นมาได้ขนาดนี้ ก็เพราะทำอะไรทำจริง ยายคิดแต่จะเอาธรรมะ คิดแต่จะตอบหลวงพ่อวัดปากน้ำให้ได้ ใจจรดธรรมะไม่ถอยเลย เรื่องอื่น ๆ ยายมองข้ามไปไม่สนใจ…

ยายไม่เคยยอมแพ้ต่ออุปสรรคที่มาขวางหน้า เมื่อจะต้องทำอะไร ยายจะมานะบุกบั่น ยายจะพยายามทุกวิถีทาง เพื่อทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ ให้สำเร็จให้จงได้ ตอนที่ยายล้มป่วย วันหนึ่งยายมีความรู้สึกว่า ก้าวขาเดินไม่ออก แต่ใจของยายไม่ยอมแพ้…

เกิดเป็นคนอย่าย่อท้อ จะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำ เดี๋ยวแก่มาจะทำไม่ไหว ยายเป็นคนขยัน ทำโน่น ทำนี่ ทำทั่วทั้งวัด พักนิด…

ยายนึกในใจว่า จะชนะหรือไม่ ก็จะสู้ให้ถึงที่สุด จะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เป็นอันขาด ใครจะไปไหนก็ไป ยายก็อยู่ของยาย ทำวิชชาของยายอย่างนี้ ๕…

เกิดเป็นคนมันต้องสู้ สู้ด้วยการทำความดี อยู่ที่ไหนก็ตายเหมือนกัน สู้ก็ตาย ไม่สู้ก็ตาย จะตายเมื่อไรก็ไม่รู้ เราต้องสู้ ไม่สบายเมื่อไรแล้วถึงนอน ยายสู้มาตลอดตอนสร้างวัด จนเป็นโรคขาดอาหาร…