คำสอนยาย

ชีวิตครองเรือน ทุกข์มาก สุขน้อย พวกเราอย่าไปแต่งงานนะ ผู้หญิงแต่งงานก็ต้องเป็นคนรับใช้ลูก รับใช้ผัว ต้องหาข้าวหาน้ำให้เขากิน ไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ผู้ชายแต่งงานไปก็ต้องเป็นคนรับใช้ลูก รับใช้เมีย…

เรื่องบางเรื่องที่ไม่เป็นสาระ เช่น เรื่องกาม ยายไม่เคยพูดเลย และอายที่จะพูดด้วย ยิ่งเมื่อยายเป็นสาวยิ่งอายมาก มาเดี๋ยวนี้ยายแก่มากแล้ว บางเรื่องจึงกล้าพูด ๒๔ มิถุนายน…

เพราะยายเห็นชัดว่า ถ้าขืนไปยินดีในกามแล้ว ก็เท่ากับว่า ยอมเป็นบ่าวเป็นทาสของไอ้ดำ ยอมให้เขาสับเขาโขกแล้ว ยายไม่ยอม ถ้ายอมก็เท่ากับแพ้เขาแล้วตั้งแต่แรก จะไปสู้เขาได้อย่างไร ใครติดในกาม ก็สร้างบารมีไปไม่ได้ตลอด…

ยายอยู่ในความพิจารณาตลอดเวลา ยายมองผู้หญิงไม่เห็นสวยเลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไร มองกี่คน ๆ ก็ไม่สวย เห็นแต่ทุกข์ เห็นโทษ เห็นกรรม เห็นแต่ความไม่งามทั้งนั้น…

ให้ยกใจของเราให้สูงขึ้น แล้วเราจะเห็นว่า กาม เป็นทุกข์ ชาวโลกเขามองไม่เห็นกัน ถ้าเราหัดยกใจเราให้เหนือธรรมดา ยกใจออกจากกาม ก็จะเห็นชัดว่า กามเป็นของต่ำ เป็นสิ่งที่พาให้ต่ำ…

ผู้ที่จะนั่งธรรมะได้เห็นชัดใส ต้องเป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ต้องมีความบริสุทธิ์กาย วาจา ใจมาก ๆ ไม่มีห่วงกังวล ใจไม่เศร้าหมอง ไม่เอาเรื่องใครทั้งนั้น เอาแต่บุญ…

คนเรามันจะแต่งงานไปทำไมนะ อยู่คนเดียวแสนสบาย เหมือนนกน้อย จะบินไปไหนก็ได้ ๖ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๒๔

(สอนอุบาสกเตรียมบวช) เมื่อเราเข้าวัดเพื่อหวังสร้างบารมีให้เต็มเปี่ยม ก็ต้องทำจริง ๆ จัง ๆ จึงจะไปตลอดรอดฝั่งได้ ยายอยากให้ทุกคนไปได้ตลอดรอดฝั่ง จะไปได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับตัวเรา…